Metody pracy

 W codziennej pracy dydaktyczno-wychowawczej wykorzystujemy elementy alternatywnych metod i technik:

Terapia Ręki

Terapia ręki ma na celu usprawnianie tzw. motoryki małej, czyli precyzyjnych ruchów dłoni, palców, jak i dostarczenia wrażeń dotykowych oraz poznawania dzięki nim różnych struktur i kształtów. Nieprawidłowy rozwój motoryczny najczęściej wpływa negatywnie także na rozwój ręki. Terapię zawsze poprzedza diagnoza, skoncentrowana na rozpoznaniu stopnia trudności u dziecka. Ćwiczenia dobierane są przez terapeutę indywidualnie do potrzeb dziecka. 

Przeznaczona jest w głównej mierze dla dzieci, u których stwierdza się:

• trudności manualne ( wiązanie sznurowadeł, zapinanie guzików, nawlekanie koralików, układanie drobnych przedmiotów),
• trudności grafomotoryczne ( kreślą niedokładne szlaczki, nie lubią wycinać, rysować, lepić, rysunki często sprawiają wrażenie niestarannych),
• obniżony poziom graficzny pisma – litery niekształtne, kanciaste, nieprecyzyjne, różnej wielkości, wychodzące poza linie, połączenia pomiędzy literami różnej długości, o różnym nachyleniu liter, w dowolnym miejscu litery, odstępy między literami za duże lub za małe, pismo mało czytelne, tempo pisania wolne – trudności z nadążaniem za tempem innych dzieci,
• osłabione mechanizmy równoważne (trudności z jazdą na rowerze, hulajnodze, staniem na jednej nodze), niezgrabność ruchową, brak koordynacji ruchowej,
• zachowanie nieprawidłowej postawy podczas pracy przy stoliku,
• wyraźne obniżenie lub podwyższenie napięcia mięśniowego w obrębie kończyny górnej i obręczy barkowej (nieprawidłowe trzymanie narzędzia piszącego- ściskanie za mocno,
  albo trzymanie za lekko),

Metoda Ruchu Rozwijającego W.Sherborne

Podstawowymi założeniami metody Weroniki Sherborne jest rozwój dziecka poprzez ruch:

• świadomość własnego ciała i usprawnianie ruchowe
• świadomość przestrzeni i działania w niej
• dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązanie z nimi bliskiego kontaktu

Prowadzenie ćwiczeń tą metodą ma na celu stworzenie dziecku okazji do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia własnej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Dzięki temu dziecko zaczyna mieć zaufanie do siebie i zyskuje poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń uczestnik terapii poznaje przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna, czuje się bezpieczniej, staje się aktywny i przejawia większą inicjatywę.

Ćwiczenia odbywają się w parach lub w grupie, mogą w nich uczestniczyć rodzice (obecność rodzica lub terapeuty jest niezbędna, jeśli dziecko jest mniej sprawne ruchowo) lub rodzeństwo, co sprawia, że dziecko czuje się bezpiecznie i chętnie ćwiczy. Wiele ćwiczeń na zajęciach prowadzonych metodą Weroniki Sherborne stanowi dla dzieci dużą atrakcję i wesołą zabawę w grupie, stwarza możliwość do twórczego działania oraz pobudza spontaniczność i aktywność własna dziecka.

Metoda Dobrego Startu M.Bogdanowicz

Metoda Dobrego Startu (MDS) Marty Bogdanowicz należy do metod wspomagania rozwoju psychomotorycznego, edukacji i terapii, angażujących uczenie się wielozmysłowe: wzrokowo – słuchowo – dotykowo – kinestetyczno – ruchowe oraz funkcje językowe i wykonawcze.  Jej celem jest kształtowanie mowy, przygotowanie dzieci do nauki czytania i pisania, uczenie rysowania, poznawanie liter i cyfr. Metoda aktywizuje więc rozwój funkcji uczestniczących w procesie czytania i pisania oraz współdziałanie między nimi czyli integrację percepcyjno – motoryczną.

„Edukacja przez ruch” Metoda D. Dziamskiej

Metoda Doroty Dziamskiej polega na wykorzystaniu spontanicznej aktywności i radości dzieci na zajęciach. Jest to integracja ciała ze zmysłem w rytm dobranej przez dorosłą osobę muzyki. W trakcie pracy tą metodą synchronizujemy pracę mózgu, wspomagamy koncentrację oraz polisensoryczne poznawanie, rozwijamy się emocjonalnie, społecznie i poznawczo.

Metoda Kinezjologii Edukacyjnej P.Dennisona

Z greckiego "kinesis" oznacza ruch, "logos" - nauka, a więc jest to nauka o ruchu, o tym jak rozwija się dziecko a także dorosła osoba, gdy wykorzystuje ruch. Kinezjologia edukacyjna zajmuje się ruchami bardzo specyficznymi, takimi, których wykonanie aktywizuje i stymuluje odpowiednie obszary mózgu, powodujące zwiększanie ilości połączeń nerwowych między prawą i lewą półkulą, dzięki czemu poprawia się jakość pracy mózgu jako całości.

Metoda G.Domana

Metoda Glenna Domana to innowacyjne wprowadzenie dziecka przedszkolnego w świat czytelnictwa. Poprzez zabawę dzieci poznają wyrazy i aktywnie poznają ich znaczenie. Podczas czytania globalnego dziecko poznaje i nazywa cały wyraz – bez wnikania w jego strukturę, bez znajomości liter. W czytaniu globalnym dziecko nie skupia się na identyfikowaniu pojedynczych liter, potrafi jednak rozpoznać i nazwać cały wyraz. Takie intuicyjne czytanie jest znane najmłodszym od wczesnych lat dzieciństwa, gdzie mimo nieznajomości liter rozpoznają słowa umieszczone na plakatach czy książkach. Widzą one bowiem słowo, jako całościowy obraz.

Metoda Pedagogiki Zabawy

Opiera się ona na rozumieniu terminu "zabawa" pojmowanego jako czynność dającą przyjemność, wyzwalającą kreatywność, zaspokajającą różne potrzeby, pozwalającą na poznanie nowych wartości, zdobycie wiedzy, a także na budowanie odrębnego, fikcyjnego świata.

Metoda ta zakłada, że każdy człowiek może rozwijać się przez całe życie. Dlatego podczas zajęć pedagog dąży do sytuacji edukacyjnych, w których każdy uczestnik może osiągnąć sukces, co buduje jego pozytywną samoocenę i poczucie własnej wartości.

Metoda aktywnej komunikacji-piktogramy

AAC (Augmentative and Alternative Communication) oznacza wszelkie działania, których celem jest pomoc w porozumiewaniu się osobom niemówiącym  lub posługującym się mową w ograniczonym stopniu. Zamiast wypowiadanych słów i zdań mogą one używać znaków graficznych (piktogramów, obrazków, symboli PCS), znaków manualnych (gestów) lub znaków przestrzenno-dotykowych (np. przedmiotów).

Komunikacja alternatywna – znajduje zastosowanie, gdy osoba porozumiewa się bezpośrednio, twarzą w twarz, inaczej niż za pomocą mowy; np.: znaki manualne, znaki graficzne, pismo, czyli jest to zastąpienie mowy.

Metoda stymulacji polisensorcznej wg pór roku-poranny krąg

Metoda ta obejmuje swym zasięgiem wszystkie zmysły: dotyk, wzrok, słuch, węch i smak. Głównym jej celem jest dostarczenie wychowankom określonej ilości bodźców, które pobudzają zmysły do działania, a co za tym idzie, stwarzają poczucie bezpieczeństwa, zaufania i radości. Fundamentem metody „Porannego Kręgu” jest otaczający nas świat przyrody, który jest źródłem podstawowych symboli: żywiołów, barw, zapachów, smaków, odgłosów, wrażeń dotykowych i termicznych, które przyporządkowane zostały określonej porze roku.

Metoda malowania dziesięcioma palcami

Metoda ta może być traktowana jako element programu wychowawczego dla dzieci – wprowadzenie do twórczości plastycznej. Wartość terapeutyczna metody polega na tym, że stanowi ona rodzaj języka, którym może się posługiwać każde dziecko niezależnie od swej sprawności werbalnej. Dla dziecka z zaburzeniami emocjonalnymi szczególnie ważne jest, że zajęcia sprzyjają uzewnętrznieniu uczuć, pomagają w wytworzeniu właściwej terapeutycznej atmosfery pomiędzy dorosłym a dzieckiem, torując drogę wzajemnego porozumienia i przygotowując do twórczego uczestnictwa w życiu codziennym.

Metoda aktywności ruchowej K.Orffa

Głównym celem i zadaniem tej metody jest wyzwolenie u dzieci tendencji do samoekspresji i rozwijania inwencji twórczej. Zdaniem C. Orffa muzyka rodzi się z mowy, ruchu i gestu. Wykorzystane i przetworzone na język muzyczny powinno być to, co dziecku najbliższe: słowo, gest, ruch. Zaspokojenie potrzeby ruchu w formie dobranej przez samo dziecko, daje okazję do rozładowania napięć emocjonalnych, do ich odreagowania.

Gimnastyka rytmiczna A. i M. Kniessów

Jest to rodzaj gimnastyki rytmicznej (twórczej utanecznionej) polegającej na nieustannym poszukiwaniu nowych form i rodzajów ruchu. Elementy dominujące w tej metodzie to ruch, rytm, muzyka oraz nietypowe przybory tj.: bijaki, szarfy, wstążki na patykach, grzechotki, bębenki i dzwoneczki. Charakterystyczne dla metody Kniessów jest użycie do ćwiczeń ruchowych dwóch przyborów równocześnie przez jedną osobę. Autorzy wyeliminowali ze swej metody słowo, (impulsem do podejmowania wszelkich form ruchu jest muzyka ) zyskała na tym płynność i intensywność ruchu.

Gimnastykęa ekspresyjna R.Labana

Metoda gimnastyki twórczej Rudolfa Labana nazywana jest także metodą improwizacji ruchowej. Daje możliwość podejmowania ruchu zgodnie z własną inwencją twórczą, fantazją, doświadczaniem. Założeniem tej metody jest wiązanie ruchu z takimi elementami jak słowo, rytm i muzyka. Różnorodność form ruchowych oraz sposób prowadzonych zajęć stwarza dzieciom możliwość twórczego działania, gdzie najważniejsza jest atmosfera panująca na zajęciach, sposób wykonania i tworzenia przez dziecko ruchu.

Muzykoterapia

Muzykoterapia w przedszkolu wskazana jest w pracy z dziećmi nadpobudliwymi, zalęknionymi, mającymi trudności z nauką pisania i czytania, a także z niską koordynacją ruchową. Stosowanie muzykoterapii, bądź relaksu w pracy ze zdrowymi dziećmi również przynosi bardzo dobre wyniki. Muzyka wycisza nadmierne emocje negatywne i pobudza pozytywne.

Muzykoterapia stosowana jest w dwóch podstawowych formach: słuchanie muzyki -  relaksacja w pozycji lezącej, siedzącej (muzykoterapia receptywna), wykonywanie instrumentalne muzyki - śpiew, taniec, rytmika (muzykoterapia aktywna).

Bajkoterapia

Bajkoterapia wpływa na uwalnianie nieprzyjemnych napięć, może stanowić formę relaksacji, uczy empatii, zachowań prospołecznych, ułatwia nawiązywanie kontaktu nawet z bardzo skrytymi, nieśmiałymi dziećmi, wspiera mocne strony dziecka, zdecydowanie wpływa na eliminację zachowań niepożądanych, wpływa na integrację grupy, rozwija poczucie własnej wartości, dodaje odwagi i wiary we własne możliwości, kiedy inne sposoby zawodzą.

Techniki parateatralne

Teatr ma ogromne walory kształcące, wychowawcze oraz terapeutyczne. Uczy poczucia współodpowiedzialności, samodyscypliny, koncentracji uwagi, radzenia sobie z sytuacją stresową, ćwiczy pamięć oraz daje satysfakcję z wykonanej pracy. Jest odpowiedni dla dzieci uzdolnionych, gdyż umożliwia rozwijanie ich predyspozycji, jak też dla dzieci mających różne trudności, powoduje wzrost wiary we własne możliwości.

Techniki relaksacyjne

Wykorzystanie relaksacji ma ogromny walor terapeutyczny. Pozwala regulować poziom napięcia stresowego, szybko regeneruje siły, łagodzi niepokój, zwiększa kontakt z własnym ciałem i uczy panowania nad własnymi emocjami. Stosowanie ćwiczeń i zabaw relaksacyjnych podczas zajęć wpływa na: rozwój osobowości – dzieci doświadczają, że za pomocą celowych ćwiczeń mogą uczynić coś dla własnego dobrego samopoczucia, stworzyć balans między napięciem a odprężeniem; pozytywne współżycie – niespokojne i agresywne dzieci poprzez relaksację odnajdują dostęp do swoich wewnętrznych sił samoregulujących, doświadczają, że pozytywnie mogą zmniejszyć stan napięcia i nie są zdane na przemoc;

W pracy z dziećmi, które doświadczają różnych trudności, niepowodzeń dydaktycznych, sytuacji konfliktowych z rówieśnikami, regularnie prowadzona relaksacja nie tylko odpręża i daje wewnętrzne ukojenie, ale również wzmacnia ich wiarę we własne możliwości, uczy, jak radzić sobie z własną złością i frustracją, jak osiągnąć wewnętrzną równowagę w organizmie. Dzięki tym propozycjom dzieci mogą wyciszyć się i odprężyć, aby efektywniej funkcjonować.